تأثیر ال- تیروزین بر تولید تبائین در کشت سوسپانسیون سلولی خشخاش ایرانی (papaver bracteatum)

مقدمه: استفاده از محرک ها و ترکیبات مختلف در محیط کشت سوسپانسیون سلولی راهکار مناسبی برای افزایش و بهبود تولید متابولیت های ثانویه مهم در شرایط درون شیشه ای مهیا می کند. هدف: بررسی تأثیر ال- تیروزین و ترکیب آن با محرک های زیستی کیتوسان و اسید سالیسیلیک بر تولید تبائین در کشت سوسپانسیون سلولی گیاه خشخاش ایرانی در روزهای مختلف پس از تحریک بود. روش بررسی: غلظت های مختلف ال- تیروزین (1 و 2 میلی مولار) به تنهایی و در ترکیب با کیتوسان (100 میلی گرم بر لیتر) و اسید سالیسیلیک (50 میلی گرم بر لیتر) روی کشت های سلولی اعمال شده و پس از دو، چهار و شش روز، ph و ec محیط کشت و همچنین مقدار تبائین سلول ها مورد اندازه گیری قرار گرفت. نتایج: بیشترین مقدار تبائین (30/42 میلی گرم بر لیتر) در تیمار یک میلی مولار ال- تیروزین و شش روز پس از اعمال تیمار به دست آمد که به طور معنی داری بیشتر از مقدار تبائین در تیمار شاهد بود. علاوه بر این، یک رابطه ای بین مقدار تبائین تیمارها با ph و ec محیط کشت وجود داشت. به طوری که با افزایش مقدار تبائین سلول ها، ph محیط کشت افزایش و ec آن کاهش یافت. نتیجه گیری: تغذیه کشت های سلولی خشخاش ایرانی با ال- تیروزین (پیش ماده مسیر بیوسنتز آلکالوئیدها) در افزایش تولید تبائین مؤثر بود. به طوری که تیمار یک میلی مولار ال- تیروزین مقدار تبائین کشت های سلولی را در مقایسه با شاهد 26/22 برابر افزایش داد.